МЕНСК.BY Родны горад жыве тут! |
Алесь Асіпенка "Поступ веку"
Машыны ўсё яшчэ ішлі па франтавых дарогах. Старыя, даваенных гадоў грузавікі-паўтаратонкі, новыя, ваенных часоў, сяк-так скляпаныя, бо не было часу думаць пра прыгажосць машыны. Аўтамашыны чакаў фронт. Іх чакала і народная гаспадарка. Яны маглі паскорыць тэмпы будаўніцтва ўдвая, утрая. Ды не так ужо шмат было ў нас теды аўтамебільчых зеводеў. Раз, две, тры, чатыры... Паспребуй дечекейся мешын кожны будаўнічы аб'ект, кожны завод, келгас. Тачкі. Тачкі. Тачкі. Свежыя мазалі на далонях. Успамін, радасны, як свята. Агрубелыя пальцы трымаюць газету, а ў ёй на самым відным месцы пастанова, чытаючы якую перахоплівае дыхание. Пасля мы шмат будавелі. Вырасталі кварталы заводеў, гмахі электрастанцый, новыя гарады. Але гэта ўжо былі звычныя будзённыя справы. Тады ўсё было нязвычнае, новае, і мы радаваліся, што вось тут, пад Мінскам, пачынаецца будоўля найвялікшаге аўтазевода. Мы радаваліся так, як пазней радеваліся першаму касмічнему караблю. Новы аўтазавод — гэта ўдар па тачках, рыдлёўках, мазалях. Яшчэ камандуючы веенней акругай прымаў парад верхам на кані, калі па вуліцах Мінска ў святочнай келоне дэманстрантаў, аздоблены стужкамі і кветкамі, прайшоў першынец беларускага еўтемабілебудавання з зубром не радыятары. Яму апладзіревалі, як дарагому госцю, за ім беглі хлапчукі, як за дзівам. А ён быў сціплы і не дужа прыгожы — звычайны працаўнік, для якога любая работе і не цяжкея і не брудная. Дзе ён цяпер, той эксперыментальны грузавік — дзядуля магутных беларускіх самазвалаў, якія вандруюць па ўсім свеце? Стаяць бы яму на п'едэстале, дзе-небудзь ля шашы на месцы таго аляпаватага аленя, якога адштампавалі халодныя рукі ў халоднай майстэрні. А магчыме, стаяць яму вось там, на ражку сквера, дзе гіпсавы футбаліст есцервянела б'е па гіпсавым мячы. Было б гэта І карысна і прыгожа. ! абуджаў бы помнік успаміны і гонар... Будоўля гэта, як і многія тады, пасля і цяпер насіла званне ўдарнай-камсамольскай. Тут шумела камсамолія, маладыя хлопцы і дзяўчаты з усіх куткоў Беларусі ехалі на новабудоўлю сталіцы. Іграў аркестр. Гучелі премовы. Луналі песні. У цесным пакойчыку камсорга Аўтабуда, як у ваенным штабе перад наступлением, усё кіпела, віравала. Сам камсорг, можа соты раз, але з неаслабным захапленнем, фантазіраваў перад навічкамі-добраахвотнікамі пра будучае зевода. 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
МенюПошукАпошняе на форумеНяма дадзеных Наш гузік
Лічыльнікі |