МЕНСК.BY Родны горад жыве тут! |
Ніл Гілевіч "Мой горад"
Кожнаму з нас, беларускіх юнакоў і дзяўчат, што прыбывалі ў сталіцу на працу або вучобу, трэба было заслужыць права на высокае і пачэснае імя мінчанін. Гэтае права заваёўвалася непасрэдным удзелам у аднаўленні і будаўніцтве. Помню нашы студэнцкія суботнікі — дружную працу па расчыстцы руін, на пракладцы трамвайных пуцей, на пасадцы дрэў у тваіх парках і скверах, на тваіх бульварах і вуліцах. Мы былі тады яшчэ зусім маладыя — маладзей тых бесклапотных і шчаслівых парачак, што, пасплятаўшы далоні, ходзяць сёння ў зялёнай засені пасаджаных намі ліп і клёнаў. О, як ім хораша хадзіць гэтымі цяністымі алеямі, ім, што нарадзіліся і выраслі пасля вайны! Я не ведаю, пра што яны гавораць і думаюць — напэўна ж, пра свае маладыя справы,— але мне здаецца, што іншым разам яны з удзячнасцю ўспамінаюць нас — першае пакаленне пасляваенных камсамольцаў, якім выпала на долю разам з былымі франтавікамі і партызанамі ўздымаць цябе з руін і папялішчаў — да сонца, да жыцця і радасці. Чаму ж я далёкай заву тую восень? Гадоў прамінула не надта і многа. Не надта і многа... А што засталося Ад восені той? Я не бачу нічога. Я крочу па вуліцах, плошчах, алеях, Дзе песні і гоман, дзе музыка з вокан. На вобраз былога, што ў памяці тлее, Нідзе не наткнуся прыдзірлівым вокам. А людзі насустрач, а людзі ў абмінку, Прыгожыя людзі, рабочыя людзі. Іх подзвіг працоўны, іх клопат аб Мінску Шчаслівым патомствам забыты не будзе. Я люблю хадзіць тваімі вуліцамі, Мінск. Люблю прыпыніцца на плошчы Перамогі, дзе ля падножжа велічнага абеліска палыхае вечны агонь — агонь нашай нязгаснай любві і ўдзячнасці тым, хто загінуў за тваё вызваленне ад фашысцкага рабства. Люблю ебысці твае ўзнятыя з попелу кварталы, дзе калісьці на кожным кроку фашыстаў падсцерагала смерць — руіны тады стралялі ва ўпор. У дні ўсенароднага свята я іду на алею Герояў і падоўгу разглядаю мужныя тварьі лепшых тваіх сыноў — закатаваных у фашысцкіх засценках камуністаў-падпольшчыкаў, бясстрашных партызан і дыверсантаў, воінаў і афіцэраў, якіх напаткала смерць у барацьбе за свабоду. Люблю твае новыя, буйнейшыя ў Саюзе, заводы і фабрыкі, твае тэатры і Палацы культуры, твой Беларускі універсітэт, дэкрэт аб адкрыцці якога быў падпісаны Уладзімірам Ільічом Леніным. Я люблю цябе за твой працавіты, шчыры і сціплы характер — характер народа, які спакон вякоў жыў на гэтей старажытнай славянскай зямлі і зведаў столькі гора і'пакут. прыніжэння і здзеку, як ніхто іншы з нашых вялікіх і малых суседзяў. 1 | 2 | 3 | 4 |
МенюПошукАпошняе на форумеНяма дадзеных Наш гузік
Лічыльнікі |
