МЕНСК.BY Родны горад жыве тут! |
Янка Скрыган "Падзяка"
— Што гэта за будыніна? — запытаўся ён, калі мы павярнулі ад вакзала. — Дом урада,— не без гордасці адказала дзяўчына, што стаяла побач.— Толькі пабудавалі. — Якое хараство! — Чалавек аж прыліп да шыбы акна, каб як мага больш ахапіць яго вокам. Дом праплываў, паварочваючыся і паказваючы свае стропя, стромкія грані, выступы, балконы І незлічоныя квадраты вокан. ГІерад ім гладка слалася залітая асфальтам плошча, а па сярод яе стаяў бронзавы Ленін, гаворачы прамову чырвонаармейцам перад іх адпраўкаю на фронт. Глянцаваўся і пабліскваў чорны граніт пастамента. Гарачае полымя кветак пляскалася ў яго доле. Трамвай імчаў далей, І чалавек спяшаўся, каб па дарозе нічога не асталося без яго ўвагі. Толькі краем паспелі астацца ў яго зроку контуры універсітэцкага гарадка, газоны і павысаджваныя маладыя дрэўцы, у кронах якіх настойвалася сінь будучага парку. Мільгалі квартал за кварталам, вуліца за вуліцаю. — Я мала чаго тут пазнаю,— сказаў чалавек, звяртаючыся да свайго суседа, флегматычнага дзядка.— Я паехаў адсюль даўно, у чатырнаццатым годзе, калі мяне мабілізавалі на імперыялістычную вайну. А тут усё так перамянілася. Пазнаў толькі гасцініцу «Бельгія» ды чырвоны касцёл. Дзяўчына, што ахвоча гаварыла з чалавекам, даўно выйшла, а дзядуля быў негаваркі. Мяне пачынала злаваць, што ніхто не хоча памагчы чалавеку. «Чаму яны так мала гавораць яму? — думалася мне.— Чаму не ганарацца? Хіба яны не разумеюць, што значыць вярнуцца на радзіму і не пазнаваць яе? От жа ён і не ведае, што чырвонага касцёла ў нас даўно няма, а ёсць дзяржаўны тэатр. Што будынак, які здзівіў яго шклом сваіх сцен,— гэта фабрыка-кухня. Што гасцініцы «Бельгія» ён бачыць не мог, ён памыліўся, бо ад яе не асталося нават і следу. На тым месцы стаіць цяпер Дом урада. Нельга ж, каб ён гэтага не ведаў!» 1 | 2 http://www.ecolider.ru ризолин кровельный материал купить купить ризолин кровельный. , Техника боди массажа для мужчин tandem-massage.ru. |
МенюПошукАпошняе на форумеНяма дадзеных Наш гузік
Лічыльнікі |