МЕНСК.BY Родны горад жыве тут! |
Анатоль Вялюгін "Палац піянераў"
далёкія горны звіняць у азёрнай лясной старане. У Мінску пачую — трывогай агорне і нейкай самотаю сэрца кране. Трывога — не вернецца к горнам дарога; самота — мы адзвінелі даўно. I горад — двайнік маёй сталасці — строга вачамі салдата глядзіць у акно. Узрушаны, выйду на вуліцу ўранку. (Мой горад адрозніш ад іншых сталіц.) Палац піянераў. Дзяўчынка на ганку з горнам каменным маўкліва стаіць. Маленства застыла! Маё. Залатое!.. — Дзяўчынка,— крычу я,— хутчэй затрубі! Mo рэха адкажа з паляны лясное, з глыбокіх гадоў і далёкіх рабін,— маленства прачнецца пад хваляй азёрнай і прыйдзе ў палац піянерскі на збор. Ты чуеш, як горны, далёкія горны звіняць ля палатак і славяць прастор?.. Дзяўчынка каменная ў майцы каменнай застылыя вусны адкрыла: — Мой брат, я з горнам разбітым, разбураны сцены, дзе — помніш? — збіраўся вясёлы атрад. Стагнаў тут расшчэплены бомбамі камень і градам звінела шкло светлых вітрын. Над горам, над п'янымі штурмавікамі я гнеўна трубіла. Трубілі вятры. Ляжалі пад цэглаю бітай мадэлі, якія рабілі калісьці з табой, » сябры на машынах сапраўдных ляцелі, далека адгэтуль ляцелі у бой. Палац бінтавалі сумётамі зімы. Я доўга трубіла ў трывожны прастор...— Гарніст дарагі мой! Прыйшлі мы, прыйшлі мы з франтоў і прастораў Радзімы на збор. Ты чуеш: грымяць у пакоях сякеры і фарбаю пахне І цёсам сырым. Як цяжка пазнаць нас, сябры-піянеры! Палац уздымаем. Мы. Дзецям сваім. Прабач мне, маленства. Цяпер я дарослы. На варце маленства, бяссонны, стаю. I прыйдуць у гальштуках вогненных вёсны глядзець, як на цуд, на работу маю. Зноў смехам палац заіскрыцца прасторны. Дзяўчына на ганку, затрубіш ты зноў. I новыя горны, шчаслівыя горны праславяць жыццё працавітых бацькоў. 1947 г. Майнинг отели в россии список лучших что такое маи нинг отель список megaminer.ru. |
МенюПошукАпошняе на форумеНяма дадзеных Наш гузік
Лічыльнікі |
