МЕНСК.BY Родны горад жыве тут! |
Васіль Вітка "Няміга"
Упокат галовамі сцелюць, Малоцяць цяжкімі цапамі I веюць душу ад цела..." Хто яго ведае, можа быць, Даверымся даўняй кнізе, Што ворагі нават маглі прыплыць У стольны Мінск па Нямізе, I што наўсцяж па абодва бакі Стаялі харомы I хаты, I што дагэтуль на дне ракі Ляжаць шаломы I латы. Ідзі правер, калі ўсё так далека, За казкамі, за вякамі. А вось такога прашчураў вока Не бачыла, як мы з вамі. I нас нашы ворагі клалі снапамі, Але не білі цапамі. Яны нас рэзалі кулямётам, Тапталі каваным ботам. А каб не пасмелі адкрыць мы рота, Нам губы сшывалі дротам, А каб мы дарогу да шчасця забылі, Нашых дзяцей жывымі палілі. Свету ўсяму расказалі пра тэта Не старажытныя кнігі, А чорныя сцены пакутнага гета I камяні Нямігі... Даўно свае воды рачулка гоніць Пад каменем, у бетоне, Сама ўсё з сабою паціху гамоніць, Забытая ў вулічным звоне. I там, дзе ніхто не чуе, не бачыць, Паміж палявых узгоркаў, Часам не вытрымае, заплача Слязамі няўцешнымі, горкімі. 1946 г. |
МенюПошукАпошняе на форумеНяма дадзеных Наш гузік
Лічыльнікі |